เมื่อก่อนคนมักเข้าใจว่า นโยบายส่งเสริมการส่งออกไปด้วยกันได้ดีกับนโยบายเปิดเสรีทางการเงิน แต่ปรากฏการณ์ในช่วงปีที่ผ่านมานี้แสดงให้เห็นถึงความขัดกันของสองนโยบายนี้ กล่าวคือเงินทุนที่ไหลเข้ามาก ทำให้ค่าเงินแข็ง และกระทบภาคส่งออก มีความเชื่อมโยงระหว่างภาคการเงินกับภาคเศรษฐกิจจริงที่ส่งผลกระทบด้านลบต่อกัน

โจทย์สำคัญที่ต้องคิดกันก็คือ ถ้าประเทศไทยจะยังยึดกุมยุทธศาสตร์ส่งออกเพื่อการพัฒนาต่อไป เราควรจะมีท่าทีอย่างไรต่อการไหลเข้าของเงินระหว่างประเทศ ถ้าเราปล่อยให้ทุนเคลื่อนย้ายโดยเสรี เราก็ต้องรับผลกระทบจากความผันผวนไร้เสถียรภาพจากระบบการเงินโลก ซึ่งประสบการณ์ในขณะนี้ชี้ชัดว่า ความผันผวนที่เกิดขึ้นในตลาดเงิน ในค่าเงินนั้นกระทบต่อภาคเศรษฐกิจจริงด้วย ผลกระทบไม่ได้จำกัดตัวเองอยู่แต่ในภาคการเงินหรือตัวแปรที่เป็นตัวเงินเท่านั้น

การลงทุนไม่ได้ส่งผลช่วยแก้ปัญหาเศรษฐกิจในระยะสั้นโดยเพิ่มการจ้างงานและเพิ่มกระแสรายได้หมุนเวียนในระบบเศรษฐกิจเท่านั้น แต่การลงทุนยังสร้างผลได้ทางเศรษฐกิจระยะยาว ได้แก่ การเพิ่มผลิตภาพ (productivity) ของระบบเศรษฐกิจ การยกระดับความสามารถในการผลิตสินค้าและบริการ การสะสมทุน การสร้างโอกาสในการแสวงหารายได้ที่สูงขึ้นในอนาคต การเพิ่มทักษะและฝีมือของแรงงาน และการลดต้นทุนทางเศรษฐกิจในอนาคต เช่น ต้นทุนการขนส่ง ต้นทุนด้านพลังงาน เป็นต้น ดังนั้น การกระตุ้นเศรษฐกิจด้วยการลงทุนจึงตอบโจทย์เศรษฐกิจในภาวะวิกฤตได้ทั้งในระยะสั้นและในระยะยาว

แม้การลงทุนโดยรัฐดูจะเป็นทางออกในภาวะวิกฤตเศรษฐกิจ แต่คำถามที่ตามมาก็คือ รัฐบาลควรจะเลือกลงทุนในทิศทางหรือในกิจการใด รัฐบาลของบารัก โอบามา ประธานาธิบดีคนใหม่ของสหรัฐอเมริกา มีคำตอบใหม่ที่น่าสนใจต่อคำถามนี้ นั่นคือ “การลงทุนสีเขียว” (Green Investment)