.

หนังเล็กๆ เรื่องนี้ส่งพลังให้เราตั้งคำถามใหญ่ๆ ตั้งแต่ระบบทุนนิยม การพัฒนา การอนุรักษ์ ความเหลื่อมล้ำ ความเป็นมืออาชีพ ฯลฯ โดยไม่ต้องเอ่ยถึงคำพวกนี้เลย นอกจากนั้น ยังเป็นตัวอย่างรูปธรรมที่ตอกย้ำให้เห็นว่าตึกอาคารมันมีชีวิตและจิตวิญญาณของมันอย่างไร ทั้งในทางส่วนตัวและทางสังคม

.

ดูแล้วก็นึกถึงผู้บริหารจุฬาลงกรณ์มหาวิทยาลัย ในฐานะเจ้าของพื้นที่ อยากรู้ว่าถ้าได้ดูจะรู้สึกอย่างไร กระทั่งรู้สึกอะไรไหม เป้าหมายของมหาวิทยาลัยคืออะไร จะหาเงินมากมายไปถึงระดับไหน และเงินที่หาได้ถูกเอาไปใช้ทำอะไร เพื่ออะไร และเพื่อใคร เอาง่ายๆ ทุนส่งอาจารย์ไปเรียนปริญญาเอกก็ไม่มี หนังสือวิชาการก็ไม่ค่อยยอมทำ ทำก็ไม่มีคุณภาพ ต้องให้สำนักพิมพ์เอกชนจนๆ นอกรั้วมหาวิทยาลัยพิมพ์งานให้อาจารย์แทน

.

มองวงวิชาการไทย เห็นมหาวิทยาลัยทำงานแล้ว บางทีก็เซ็ง คนมีเงิน-ไม่มีปัญญา คนหรือองค์กรที่มีปัญญาใช้เงิน-ไม่มีเงิน มหาวิทยาลัยไม่ได้ทำงานสร้างสรรค์และสื่อสารความรู้เพื่อตอบโจทย์ท้าทายของสังคม เท่ากับที่สนใจสนองนโยบายรับใช้รัฐบาลแบบเปลือกๆ และเชื่องๆ (แถมไม่แคร์ด้วยว่าเผด็จการไหม) หรือวิ่งตามเกมตัวชี้วัดเปลือกๆ ที่หาแก่นสาระทางปัญญาไม่ได้ พวกหนึ่งก็สนใจพัฒนาอสังหาริมทรัพย์และธุรกิจมากกว่าพัฒนาวิชาการ อีกพวกหนึ่งก็ใช้ตำแหน่งบริหารเป็นบันไดไต่เต้าทางการเมือง เศรษฐกิจ และสังคม

.

ลองนึกภาพดูว่า โลกการเรียนรู้จะงดงามขนาดไหน ถ้าเราเปลี่ยนสยามสแควร์ให้กลายเป็นศูนย์กลางการเรียนรู้เพื่อสาธารณะขนาดใหญ่ใจกลางเมือง เปิดกว้างให้ทุกคนเข้าถึงได้ เป็นฮับทางวิชาการและวัฒนธรรม ชวนสารพัดองค์กรที่หลากหลายมาออกแบบการเรียนรู้สนุกๆ ผ่านกิจกรรมสนุกๆ แต่หันมาดูโลกความจริง วิสัยทัศน์ผู้บริหารมหาวิทยาลัยทำได้แค่ให้เช่าพื้นที่ทำอาคารสำนักงาน ห้าง โรงแรม ออฟฟิศแล้วออฟฟิศเล่า ห้างแล้วห้างเล่า โรงแรมแล้วโรงแรมเล่า…

.

เรามีนักศึกษาอย่างเนติวิทย์และผองเพื่อนพยายามเปลี่ยนจุฬาจากฝั่งนักศึกษาแล้ว รออาจารย์และผู้บริหารที่กล้าเปลี่ยนจุฬา ออกมาเขย่าจุฬาให้ทำตัวสมกับเป็นมหาวิทยาลัยบ้าง