สำหรับตัวเอง ช่วง 3 ปีหลังไม่ค่อยได้ดูบอลคู่อื่นที่ไม่ใช่แมนยูเท่าไหร่ ไม่ค่อยสบอารมณ์ (ฮา) เลยแทบไม่ได้ดูเลสเตอร์เล่น นอกจากเจอกับผีแดง (แล้วก็มักไม่ค่อยสบอารมณ์ – ฮา) เวลานึกถึงเลสเตอร์ ในใจเลยมักนึกถึงแต่ทีมของมาร์ติน โอนีลในช่วงครึ่งหลังทศวรรษ 1990 ที่จองตำแหน่งกลางตาราง อยู่รอดปลอดภัยเสมอ ทั้งที่ไม่มีเงินซื้อนักเตะดัง แถมยังคว้าแชมป์ลีกคัพได้ถึงสองสมัย สูสีกับทีม(เคย)ใหญ่ เจ้าพ่อมิกกี้เมาส์คัพ

ทีมเลสเตอร์ชุดนั้นมีเคลเลอร์เป็นโกล กองหลังมีแท็กการ์ด, แม็ต เอลเลียต, แฟรงค์ ซินแคลร์ วิงแบ็คซ้ายขวาเป็นสตีฟ กัปปี้ และมุซซี่ อิซเซ็ต กองกลางเป็น ร็อบบี้ ซาเวจ, นีล เลนนอน, ซาโกราคิส (ช่วงหลังเหมือนอิซเซ็ตจะไปเล่นตรงกลาง แต่จำไม่ได้แล้วว่าใครเป็นตัวจริงทางขวา) คู่หน้าเป็นเฮสกี้กับโทนี่ ค็อตตี้ ตัวสำรองมีกองหลังจอมเก๋าอย่างสตีฟ วอลซ์ และมีศูนย์หน้าเจ้าเวหาอย่างเอียน มาแชลล์

ปีนี้เลสเตอร์ได้แชมป์ก็ดี แต่ไม่ดีใจ ดีแบบดีกว่าให้ทีมอื่น ส่วนสองสามอาทิตย์สุดท้ายก่อนปิดฤดูกาลไม่ขออะไรมาก นอกจากตำแหน่งที่สี่ (เศร้า) และแชมป์เอฟเอคัพ

แล้วปีหน้าเราจะกลับมา! (คนละสำเนียงกับแฟนหงส์แดงนะ)