การเป็นครูบาอาจารย์มันดีตรงที่เปิดโอกาสให้เราได้เจอ ‘คนหน้าใหม่’ ในชีวิตทุกๆ ปี … บางคนช่วยจุดไฟเติมพลังในใจเราไม่ให้มอดดับ บางคนช่วยพาเราย้อนมองเห็นตัวเองในอดีต บางคนเตือนให้เรามองโลกแบบไม่ทิ้งอุดมคติด้วยคำถามอันซื่อใสแทงใจดำ บางคนช่วยตบหัวเราให้กลับคืนสู่โลกความจริงเบื้องหน้า บางคนช่วยให้เราไม่ลืมคำตอบว่าตัวเรามาเป็นอาจารย์ทำไมแต่แรก
โลกเล็กๆ ที่ชื่อธรรมศาสตร์ใบนี้ หากมันมีจิตวิญญาณ ก็คงเป็นจิตวิญญาณที่คิดพ้นไปจากตัวเอง มีที่ว่างให้กับสังคมส่วนรวม โดยเฉพาะคนด้อยโอกาสในสังคม
จิตวิญญาณที่คิดพ้นไปจากตัวเองมีที่มาจากการนำตัวเองเข้าเผชิญโลกที่กว้างใหญ่ ทั้งโลกภายใน และโลกภายนอก
ยิ่งมุ่งหน้าเผชิญโลกที่กว้างใหญ่เท่าใด ย่อมรู้สึกว่าขนาดของตัวเราเล็กลง เช่นนี้แล้ว ลำพังเพียงใส่ใจแต่ตนเองย่อมไม่เพียงพอ เพราะท่ามกลางขอบฟ้าที่กว้างใหญ่โลก ตัวตนเล็กๆ จะมีความหมายใด หากไร้ซึ่งสิ่งรอบตัวที่งดงาม และไร้ซึ่งโอกาสในการบรรลุศักยภาพแห่งตนที่เท่าเทียมกัน