เมื่อประจวบเหมาะกับวาระเลือกตั้งผู้ว่าฯ กทม. เลยขอนำบทกวี “โคลงสรรเสริญเกียรติกรุงเทพมหานคร ยุคไทยพัฒนา” (บางส่วน) ที่จิตรแต่งขึ้นในปี 2507 มาให้อ่านกัน

.

จิตรใช้นามปากกา “กวีการเมือง” แต่งบทกวีชุดนี้ มีทั้งสิ้น 3 ตอน ลงในหนังสือพิมพ์ “ประชาธิปไตย” ในบัญชร “เด็ก ดอกไม้ ดนตรี” ซึ่งมี “ล้วน ควันธรรม” เป็นผู้คัดสรรต้นฉบับ

.

ส่วนที่นำมาลงเป็นตอนที่ 1 เฉพาะส่วน “ร่ายพัฒนา” และ “ยานี”

.

………..

.

.

โอม…ธรณีประลัย แผ่นดินไทยดั่งดินเดือด ฟ้าสีเลือดคำรณคราง เกียรติกระดางลางลือระบัด อา…ยุคพัฒนาการ จอมอันธพาลเถลิงอำนาจ ปวงประชาราษฎร์อาเภท เปรตกู่ก้องร้องคระเมิม กระหายเหิมแลบลิ้น อยู่วะวาบวะวาบ แสยะเขี้ยวเขียวปลาบอยู่วะวับวะวับ จับชนเชือดเลือดสดสด ซดอิ่มเอมเปรมแประท้อง ร้องโฮกฮือ มือถือสาก ปากถือศีล ตีนกระทืบ คืบก็หอก ศอกก็ปืน หืนโหด โฉดชาติ…อนาถหนอกรุงเทพมหานคร อมรรัตนโกสินทร์ อา…เมืองอินทร์หยาดฟ้า ผีเปรตย่ำหยาบช้า จักช้ำฤๅไฉน

.

………..

.

.

“กูนี้แหละผู้สร้างชาติ

ประวัติศาสตร์ยุคพัฒนา”

ฝากชื่อให้ลือชา

ให้ปวงชนได้ชื่นชม

.

กูสร้างกูรับเหมา

ทั้งหนักเบากูฟัดจม

โครงการทุกกองกรม

ย่อมกวาดกำในมือกู

.

บริษัทอภิสิทธิ์

ผูกขาดปิดทุกประตู

ประมูลอย่างข่มหมู

เขมือบเมือบจนมันมือ

.

ชาติเสือต้องไว้ลาย

และชาติชายต้องไว้ชื่อ

กูเสือในครัว…ฮือ

เป็นชาติเสือต้องนอนกิน

.

คำขวัญอันสวยสด

ก้องปรากฏเหนือธรนินทร์

เบื้องหลังสิเล่ห์ลิ้น

ที่หลอกลวงปวงประชา

.

เขากินเขากอบโกย

เขาร้องโวยว่าพัฒนา

ใครเห็นอย่าพูดจา

จงนิ่งเศร้าอยู่ซึมซึม

.

…อย่าพูดจา…อย่าพูดจา…

…จงนิ่งเศร้าอยู่ซึมซึม

.

แต่คนย่อมเป็นคน

บ่คือควายที่โง่งึม

ไผเหวยจะยอมพึม

และพ่ายแพ้ลงพังภินท์

.

ฟ้าลวกด้วยเปลวเลือด

ระอุเดือดทั้งแดนดิน

วอดวายทุกชีวิน

แต่คนยังจะหยัดยืน

.

ถึงยุคทมิฬมาร

จะครองเมืองด้วยควันปืน

ขื่อแปจะพังครืน

และกลิ่นเลือดจะคลุ้งคาว

.

แต่คนย่อมเป็นคน

ในสายธารอันเหยียดยาว

คงคู่กับเดือนดาว

ผงาดเด่นในดินแดน

.

ถึงปืนก็เถอะปืน

เจ้ายิงคนอย่างหมิ่นแคลน

ใจสู้นี้เหลือแสน

กว่าปืนสูจะตัดสิน

.

คาวเลือดที่ไหลอาบ

ซึมกำซาบในเนื้อดิน

ปลุกใจอยู่อาจิณ

ให้กวาดล้างพวกกาลี

.

ฟ้ามืดเมื่อมีได้

ก็ฟ้าใหม่ย่อมคงมี

แสงทองเหนือธรณี

จะท้าทายอย่างทระนง

.

เมื่อนั้นแหละคนนี้