การเป็นครูบาอาจารย์มันดีตรงที่เปิดโอกาสให้เราได้เจอ ‘คนหน้าใหม่’ ในชีวิตทุกๆ ปี … บางคนช่วยจุดไฟเติมพลังในใจเราไม่ให้มอดดับ บางคนช่วยพาเราย้อนมองเห็นตัวเองในอดีต บางคนเตือนให้เรามองโลกแบบไม่ทิ้งอุดมคติด้วยคำถามอันซื่อใสแทงใจดำ บางคนช่วยตบหัวเราให้กลับคืนสู่โลกความจริงเบื้องหน้า บางคนช่วยให้เราไม่ลืมคำตอบว่าตัวเรามาเป็นอาจารย์ทำไมแต่แรก
สุขเพื่อสุขหรือเพื่ออะไรอื่น
สุขเพื่อตื่นหรือเพื่อสร้างเส้นทางฝัน
สุขเพื่อทุกข์หรือเพื่อเศร้าเรียนรู้มัน
สุขเพื่อผันสุขต่อไปให้พ้นกาย
คนร้ายอยู่ในหมู่พวกเรานี่แหละ !!!
ณ นาทีนี้ ผมถูกกักขังอยู่ในห้องปิดตายมานานกว่า 1 ชั่วโมงแล้ว!
มันไม่ใช่ห้องของใครอื่น มันคือห้องของผมเอง!
ขณะนี้เป็นเวลาประมาณตีหนึ่งของคืนวันศุกร์ที่ 14 พฤศจิกายน ก่อนหน้านั้น ผมกำลังนั่งทำงานอยู่ในห้องนอน จนถึงเวลาเที่ยงคืน รู้สึกอยากเข้าห้องน้ำและอยากหาของกิน (โปรดอย่าเอาเยี่ยงอย่างในการหาของกินตอนเที่ยงคืน) เลยเดินไปที่ประตู หมุนลูกบิดประตูเพื่อคลายล็อค แต่กลับพบว่า ผมออกจากห้องตัวเองไม่ได้!
ผมเคยบอกกับเขาว่า อาจารย์ที่ดีต้องเป็นเสมือนโค้ชฟุตบอลที่สามารถดึงพลังที่ซ่อนอยู่ในตัวของนักเตะแต่ละคนออกมาได้ และสร้างสิ่งแวดล้อม ให้พลังในตัวของนักเตะแต่ละคน ที่แตกต่างกัน ได้เติบโตพัฒนาบนเส้นทางความถนัดและความชอบของตัวเอง ให้เขาเหล่านั้นตระหนักในพลังที่ตนมี และใช้มันเป็น
ผมเคยบอกกับเขาว่า อาชีพอาจารย์เป็นอาชีพที่ยิ่งใหญ่ เพราะมีโอกาสสร้าง ‘โลก’ ใบใหม่จำนวนมากมาย อาจารย์ที่ดีต้องช่วยทำให้ลูกศิษย์สามารถค้นหา ‘โลก’ ของตัวเองเจอ เห็นคุณค่าของการลงแรงสร้าง ‘โลก’ ของตัวเอง กระทั่งอาจต้องแนะแนวทางหรือช่วยลงไม้ลงมือ ให้เขาสร้าง ‘โลก’ ที่เขาอยากเห็นและอยากเป็นได้สำเร็จ
มองดูรอบกรุงเทพฯแล้ว คนกรุงเทพฯอย่างผมเลยมีพื้นที่ที่รู้สึกผูกผันน้อยแห่ง นอกจากธรรมศาสตร์แล้ว สถานที่ประทับใจและผูกผันที่สุดอีกแห่งหนึ่งตั้งอยู่ใกล้ๆกันในระยะเดินถึง
เป็นตึกแถวสองชั้นห้องหนึ่งริมถนนพระอาทิตย์
Hemlock ครับ
30 เมษายนนี้ ดาวดวงหนึ่งกำลังจะหายลับไปจากฟากฟ้าแถบท่าพระจันทร์
แม้ดาวดวงหนึ่งลาลับไป ฟ้าจะยังคงเป็นฟ้า
… แต่ฟ้าผืนนั้น ก็ไม่มีวันเหมือนเดิม
ยามที่ผมต้องการให้จิตใจผ่อนคลายจากการทำงานหนัก ยามใกล้สอบ หรือมีเรื่องเครียดปวดหัวอื่นใด ผมมักเลือกใช้บริการยาขนานเอกประจำตัว
… บทเพลงของ ‘เฉลียง’ ครับ
ฟังเมื่อไหร่ ความสุขมันกลับมาได้ซะง่ายๆ
คือช่วงนี้ทำงานหนัก ใช้บริการพี่ๆ ‘เฉลียง’ บ่อย และเพิ่งฟังเทปคอนเสิร์ตสองครั้งสุดท้าย เลยคิดถึง ‘เฉลียง’ จนต้องเขียนถึงเสียหน่อย
ผมเป็นแฟน ‘เฉลียง’ มาตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม กำลังวัยรุ่นเลยครับ
เลยเป็นวัยรุ่นที่กรี๊ด ‘เฉลียง’ ผ่าเหล่าผ่ากอไป
เมื่อเดือนตุลาคมปีก่อน ผมถูกขโมยขึ้นบ้านกลางดึก คุณโจรตัดมุ้งลวดหลังบ้าน แล้วเอื้อมมือมาเปิดประตูครัว เยี่ยมชมบ้าน ยกเครื่องดีวีดีสุดรักที่ผมเพิ่งซื้อมาแค่เดือนเดียวไป (โธ่ … เกิดมาเพิ่งจะมีดีวีดีกับเขาแท้ๆ)
ผมคิดว่าคุณโจรคงหมายมั่นกับเครื่องเล่นดีวีดีเป็นหลัก เพราะบ้านอาผมที่อยู่ในรั้วเดียวกัน ก็โดนฉกเครื่องเล่นดีวีดีไปด้วยในคราวเดียวกัน
แต่บ้านผมโดนหนักกว่าครับ คุณโจรเอารถยนต์ไปด้วย
อ่านไม่ผิดครับ ผมโดนขโมยรถยนต์
ที่จอดไว้ในโรงรถ
ในบ้านตัวเอง
เมื่อก่อนผมก็เคยคิดว่า ชีวิตเข้าสู่จุดลงตัวแล้ว เพราะมันดำเนินไปตามเส้นทางที่ตนเองวาดฝันไว้ตั้งแต่ยังเด็กทีละขั้นๆ แต่ไม่นานก็มาเข้าใจสัจธรรมว่า ชีวิตไม่ได้ง่ายอย่างนั้นหรอกไอ้น้อง พอมันลงตัวก็มีเหตุให้มีปัจจัยทั้งภายนอกภายในเตะมันออกจากดุลยภาพเรื่อยไป ตอนนี้ยังหาทางกลับไม่เจอเลย
อนิจจังครับอนิจจัง
ว่าไป ชีวิตคนเราก็ขึ้นอยู่กับสายลมแห่ง ‘ชะตากรรม’ ไม่น้อยนะครับ
สถาบันที่ดี ที่จะทำให้ท้องฟ้าของนักวิชาการเป็นสีทองผ่องอำไพ ไม่ใช่สถาบันที่มีโครงสร้างสิ่งจูงใจที่ตีเส้นทางเดินไปสู่ความเป็นนักวิชาการในฝันแบบเดียวกัน แบบใดแบบหนึ่ง นะครับ แต่เป็นสถาบันที่ดีในความหมายที่สามารถส่งเสริมเอื้ออำนวยให้นักวิชาการในฝันแต่ละแบบ สามารถแสดงศักยภาพของตนได้อย่างเจิดจรัส ตามวิถีแห่งตน
ให้นักวิชาการที่มี ‘โลก’ หลากหลายแตกต่างกัน สามารถบรรลุเส้นทางฝันของใครของมันได้
เช่นนี้เราจึงจะได้นักวิชาการในฝัน ไม่ว่าจะเป็นฝันแบบใดก็ตาม